En dan opeens heb je een idee en voelt het bovendien alsof je ervoor op de wereld bent gezet om dat te realiseren. Je gaat ermee aan de slag en bent in je element. Je merkt dat jij dit kunt. De resultaten die er op volgen, liegen er niet om. Je ideeën vermeerderen zich. Je merkt zelfs op een dag je de projectleider bent geworden van je eigen allereerste visualisatie.
Een team van ideeën lijkt tot stand te zijn gekomen, ontstaan vanuit dat allereerste begin. En meer nog, ze brengen input met zich mee die jij eveneens niet had verwacht. Want daarmee was je helemaal niet bezig toen jij dat allereerste idee de wereld inbracht. Alles wat jij in het verborgene ooit bedacht, wordt plotseling als confetti uitgestrooid over niet alleen jouzelf, maar ook over heel jouw vrienden- en kennissenkring.
En dan opeens zijn ze er, die beren op de weg. Ze vertellen je dat jij je klein moet houden en dat het niet de bedoeling van het leven is dat jij je potentieel omzet in goud. Weet je nog wel wat dat deed met jou als kind? Hoe jij dacht groter te kunnen zijn dan de omstandigheden? En weet je ook nog wel hoe bang je daarna werd? Dat wil je toch immers nooit weer! Gedraag je daar dan naar.
Als je niet luistert naar deze waarschuwing, zegt ook jouw innerlijke stem, zul je voor de rest van je leven daarvoor de verantwoording dragen. Een zin die nagalmt in je hoofd. Want o, hoezeer ken je dat geluid. Weet dan, dat juist dit de boodschap is die je omkeren mag.
Want je bent nu volwassen en WILT die verantwoordelijkheid ook. Ooit was je en kind en kon het toen nog niet. Daarom heb jij het bewaard, dat kleine klompje goud in jou dat alles overleefde. Alle weerstand, alle verdriet. Je hebt er naar gezocht in je donkerste nachten. En op een keer was het er opeens. Omarm daarom die beren, net als ook jouw aller- allereerste idee. En bedank ze beiden voor de functie die ze hebben vervuld.
Foto van mijn eigen beren, gemaakt door Daniëlle van Dongen.
